Overschatting deel 2
In mijn vorige posts vertelde ik over overschatting en dat de meeste mensen zich vaak focussen op het plaatje van wat ze zien. Als je naar mijn situatie kijkt, dan zie je een vrouw, getrouwd, 2 kinderen, eigen huis en een goedlopend bedrijf. Ik mag vele mensen mijn wereld in meenemen van autisme en prikkelverwerking en als je mij tegenkomt zie je mij eigenlijk altijd lachend. Dan zou je snel kunnen denken, daar gaat het goed mee.
En aan de ene kant is dat ook zo, want als ik kijk naar wat ik de afgelopen 8 jaar heb bereikt (na mijn diagnose) is dat enorm veel. Aan de andere kant word ik vaak overschat en ik ben me ervan bewust dat ik daar zelf ook aan bijdraag. Ik lach (bijna) altijd, probeer flexibel te zijn, mee te denken, met onverwachte situaties om te gaan etc. Hierdoor denken mensen dat het goed met mij gaat, dit omdat ze niets aan mij zien. Dat doe ik bewust omdat ik graag wil deelnemen aan de wereld, kennis wil overbrengen aan mensen die daar nieuwsgierig naar zijn. Aan de andere kant laat ik het niet zien omdat als ik het laat zien dan is het echt. En het gevoel van het niet kunnen of ergens moeite mee hebben is niet leuk.
En laat ik nu precies hier de laatste tijd weer tegenaan lopen. 2 maanden terug was mijn agenda iets te druk. Dat is op zich niet erg voor eventjes, maar dan moest er niets bij komen op dat moment. Maar daar was ik me niet van bewust. Laat het nu net zo zijn, dat er van alles ging spelen (werk en privé) waardoor ik mijn balans niet kon vasthouden.
Ik raakte uit balans, en normaal gesproken kan ik dit redelijk weer rechttrekken door rustiger aan te doen en meer herstelmomenten in te plannen. Maar daar was (naar mijn idee) geen mogelijkheid voor, dus ik dacht: we zetten even door en dan komt het na de drukke twee weken wel weer goed. Alleen dat goed komen kwam niet. Ik bleef ondanks dat ik mijn rust pakte in de fase rood (overprikkeld) zitten, kreeg paniekaanvallen, kon niet meer nadenken, woorden kwamen niet in mijn hoofd, mailtjes kon ik niet meer schrijven en dat veroorzaakte heel veel stress. Iets heel kleins waar ik normaal geen moeite mee heb, bracht me nu compleet uit balans, zoals een verandering van trainingsruimte. Normaal denk ik: prima geen probleem. En nu denk ik alleen maar Neeeeeee.
En omdat ik blijf lachen in de buitenwereld ziet niemand hoe lastig ik het heb in mijn hoofd. Maar dat te laten zien betekent dat ik me heel kwetsbaar opstel en dat vind ik nog steeds erg lastig. Maar ondanks dat heb ik het laatst wel aan een collega laten zien en zij was er juist heel blij mee. Want het gaf haar inzicht in hoe hard ik moet werken en hoeveel stress ik vaak heb.
Hoe hard ik werk vertel ik je de volgende keer 😊
Leave a Comment